Aankomst

Zondag, 27 augustus 2017  - 21:45 – Arusha, Tanzania.

Amai : ik ben aangekomen. Het is zo gigantisch aangenaam wanneer alles verloopt volgens plan. Helaas verloopt niet altijd alles zoals gepland. Dat is wennen. Zoals de meesten onder jullie al weten is het niet allemaal zo vlotjes verlopen, maar ik ben eindelijk gearriveerd bij mijn gastgezin. Het is hier nu 21:45. Even terugkeren naar het begin : nadat mijn vlucht geannuleerd bleek, leerde ik Manou kennen op de luchthaven van Brussel. Een meisje van 22 die ook psychologie heeft gestudeerd (in Brussel). Zij zou nu voor de 9^e keer naar Kenia gaan. Ik was al vrij emotioneel vertrokken maar door de conversaties met haar, kreeg ik nog meer een dubbel gevoel. Aanvankelijk werd ik gewoon nog veel emotioneler door alle verhalen. Ik had geen schrik voor alles wat mij hier te wachten zou staan op zich (denk ik), en hoe primitief alles hier zou zijn, maar wel om dat alleen te beleven, om daarin alleen te zijn. Als ik me inbeeldde dat ik hier zou zijn met een van jullie denk ik dat ik alles anders zou ervaren. Want je bent dan met twee. En dan relativeer ik veel makkelijker want je doet dat samen. Toen ik met Manou naar het hotel in Brussel trok hebben we nog met enkele andere reizigers samen gegeten (op kosten van KLM, ha ! ). Er was een man die via Amsterdam naar Oslo moest omdat zijn vrouw de volgende ochtend zou bevallen. Hij was zo emotioneel. Ik voelde me al een klein beetje minder alleen. ’t Is niet enkel het alleen zijn maar ook de onzekerheid die mij wat parten speelde. De verandering van gastgezin waar ik geen informatie over had, de veranderde vluchten, niet weten wat er allemaal zou gebeuren, hoe het allemaal zou zijn, en dan in het achterhoofd dat ik alleen ben en weinig contact of internet zou kunnen hebben. Pfieuw, het doet deugd om er even over te schrijven. Mama stuurde mij het volgende : Het grote voordeel van alleen zijn: door alleen te zijn leer je jezelf kennen. Je krijgt eindelijk de tijd om na te denken over wat jij wilt. Het grote voordeel van alleen zijn is dat je erachter komt wie je bent – los van anderen. Wat maakt jou gelukkig? Wat zijn jouw verlangens en drijfveren? Dat vind je uit door tijd met jezelf door te brengen. We doen er veel voor om dat te vermijden, want jezelf analyseren is eng. Wie weet wat je tegenkomt? Toch is het zo dat zonder jezelf te kennen, succes en geluk geen zin hebben: wat wie is dan gelukkig en succesvol? Natuurlijk leer je jezelf ook kennen in gezelschap maar dat is slechts de helft van het verhaal. Wie je bent, los van anderen, maakt het verhaal compleet. Ik besefte dit op het moment dat ik op het vliegtuig naar Kilimanjaro zat. Ik had twee stoelen dus ik kon liggen/slapen. Dit heb ik dan ook gedaan : gedurende de hele vlucht (8 uur lang) heb ik wat geslapen en wat liggen denken. Ik vond het wel ontspannend. Ik heb geen film gekeken, geen boek gelezen, niet naar muziek geluisterd. Het deed deugd om eventjes gewoon te ontspannen na de afgelopen hectische dagen, weken, en eigenlijk maanden. Maar ik kwam mijzelf inderdaad alweer snel tegen en dat is werkelijk vreemd, eng of beangstigend maar tegelijkertijd doet het deugd. Ik hoop dat ik veel zal leren. Wat ik alvast heb geleerd nog voor ik hier toekwam : geduld is écht een schone deugd. Nu, eenmaal aangekomen in de luchthaven werd al meteen duidelijk hoe primitief alles hier is. Ik ging eerst om mijn visum, waar ze de briefjes van 250 dollar netjes in een oude kartonnen doos slingerden. Geen kassa dus. Wel een webcam voor een foto. En veel draden langs de muur. En stenen random in de gang. Toen mijn bagage niet mee bleek te zijn, zou ik normaal al panikeren. Maar na alles kon ik dit (voor mijn doen) toch goed relativeren. Volgens mij gaat dat mij hier nog goed doen ( not sure if sarcastic or not, ha). Buiten werd ik opgewacht door Godwill die vlot Engels sprak en mij naar mijn gastgezin zou voeren. Dat voelde opnieuw als een soort opluchting : hij was heel vriendelijk en praatte over van alles. Ik voelde mij opnieuw weer minder alleen. In de auto betrapte ik mijzelf erop dat ik aan het glimlachen was. Ik heb zoveel lieve berichtjes gekregen van jullie allemaal en ik beseft dat er zoveel mensen zijn thuis die ik graag zie en dat gaf mij opeens zoveel moed. Haha Abram, die had mijn vlucht gevolgd en wist al voor ik iets liet weten dat ik veilig geland was. Dat doet deugd :) Dat stukje over die andere helft, wie je bent in relatie tot andere mensen, is bij toch echt wel een grote helft denk ik. Tijdens de rit kon ik niet veel zien want het is hier om 18u al pikkedonker. De straten zijn alvast niet verlicht en de auto’s rijden hier links. Het huis van mijn familie is echt heel primitief, maar in vergelijking met wat ik langs de weg toch kon opmerken, is dit zelfs nog een redelijk ‘welvarend’ gezin. Ik werd wel warm verwelkomd en mocht plaats nemen in een van de twee zetels die overigens de enige meubels zijn in de ‘veranda’. Ze vroegen meteen alles over mijn familie, en hun gezondheid. Dat is hier blijkbaar de gewoonte (had ik al eens gelezen). Er is hier nog plaats voor enkele vrijwilligers, maar momenteel zijn er geen. Wel heel jammer. Enkel een Belgisch koppel maar die sliepen al en vertrekken morgenvroeg naar Zanzibar. In mijn kamer staan twee bedden en een tafeltje. Er is een licht en een stopcontact. De deur (tussen mijn kamer en buiten) gaat toe maar er is een spleet van 2 cm aan de onderkant. Ik verschoot wel. Het is niet zoals op de foto’s van mijn oorspronkelijk gastgezin. Het went wel denk ik. Er is wel een normale WC ! Ik ga nu met oordoppen slapen want ik hoor de metalen platen, die mijn buren gebruiken als dak, opwaaien door de wind. Morgenochtend om 10:00 komt mijn coördinator uit Nederland naar hier en heb ik een oriëntatiedag. Ah ja : het is hier écht warm !!!!!!!

Dag één (oriëntatie)

Maandag, 28 augustus 2017, 16:35 – Arusha, Tanzania

Ik heb mijn verhaal van gisteren niet meer herlezen en ik heb gewoon neergeschreven waar ik aan dacht. Hetzelfde ga ik vandaag doen. Ik was van plan om mooie artikels te schrijven maar daar heb ik momenteel echt nog geen nood aan. Het doet vooral goed om via deze weg een beetje mijn hart te luchten haha ! Vanmorgen kreeg ik ontbijt van mijn gastmama (Mama Grace) : toast met confituur, chill ! Mijn coördinator Anika zou mij om 10u pas komen ophalen voor mijn oriëntatie-dag maar ik was veel vroeger wakker dus zat ik bij Grace in haar day care. Met 15 kleine kindjes. God ik besef echt hoe slecht ik ben met kinderen. Dat is écht niet mijn ding, ook al zijn ze heel schattig. Het begin van mijn oriëntatiedag was hectisch : zoals ik al zei, loopt niets zoals gepland en zeker niet in Tanzania. Er was een andere vrijwilliger (van een ander project) ziek dus ik moest met hen samen naar het ziekenhuis. Ik was toch blij om weer iemand te leren kennen. Het was een meisje van Antwerpen, Tina.  Maar opnieuw was daar die heimwee toen ik hoorde dat zij in een hostel verbleef met veel andere vrijwilligers. We hebben met z’n drieën een hamburger gegeten alvorens ik een rondleiding zou krijgen op mijn project. Normaal zaten de middagmaaltijden ook inbegrepen maar dat blijkt dus ook niet het geval. Zo goedkoop is alles hier trouwens niet, integendeel. Toen we op weg gingen naar mijn project kreeg ik plots te horen “ah ja, je hebt trouwens een ander project gekregen”. Ik ging het echt krijgen. Ik kreeg de uitleg dat het allemaal wat hetzelfde was als mijn oorspronkelijk project, of zelfs leuker. Het is een organisatie die meerdere projecten beheert. We zouden de oprichtster daarvan ‘Mandy’ treffen die mij alles zou uitleggen. Helaas, zo gaat dat hier in Afrika, kwam zij niet opdagen. Niets abnormaals volgens mijn coördinator. We zijn dan maar naar één van haar projecten gereden : Pipi’s house. Eigenlijk is dat een opvangtehuis voor meisjes die zij van de straat hebben geholpen, veelal meisjes die verkracht zijn geweest, verplicht werden om te trouwen, besneden werden. Deze meisjes werden ofwel verstoten door de familie ofwel liepen ze weg. De organisatie heeft als doel de empowerment van deze meisjes. Om hen zaken te leren zoals Engels maar ook naaien, wassen, zingen, … De meeste van hen kregen nooit de kans om naar school te gaan en het is dan ook een hele opdracht om die meisjes bewust te maken van het belang daarvan. Maar ook is er een grote nood aan psychologische begeleiding. Verder doet het project huisbezoeken waar ze proberen te praten met de families die deze meisjes verstoten hebben. Daaronder hoort ook voorlichting. Toen ik al deze info kreeg werd ik meteen terug enthousiast. Toch is dit een heel nieuw project, in tegenstelling tot het oospronkelijk ( HIMS) en ben ik de eerste vrijwilliger die daar via Travel Active (waarmee ik reis) aan de slag ga. Wanneer ik vroeg wat mijn taken zullen zijn kon de man die er toen aanwezig was daar eigenlijk niet op antwoorden. “Als je morgen komt kan je misschien een beetje met de meisjes praten en hen counselen”. Maar zo werkt dat niet. Ik legde hem uit dat alvorens dit te doen, zeker een band moet opbouwen. Ik kan niet zomaar als vreemde en bovendien blanke, gaan vertellen waarom zij zus of zo moeten gaan doen. Je kan ook niet zomaar de therapeut gaan spelen (zeker ik niet) om dan na 3 weken gewoon te vertrekken. Ik besefte meteen hoe noodzakelijk dat het is om niet alleen met deze meisjes te werken maar vooral met de mensen die hen verder zullen begeleiden nadat vrijwilligers vertrekken. Enkel zo kan je iets duurzaams realiseren. Ik ben er helemaal nog niet aan uit hoe ik dit zal aanpakken, maar het is wel iets wat mij motiveert. Het blijft wel onduidelijk wat de andere projecten zijn en ‘Mandy’ is niet echt bereikbaar. Ook is het constant afwisselend hoe ik ergens moet geraken, waar ik moet zijn en wanneer. De beleving van tijd is hier zooooo anders. Ook echt wennen. Verder ben ik nog steeds aan het wachten op mijn bagage en zal ik die waarschijnlijk pas morgenmiddag (ten vroegste) krijgen. Ik loop dus nog steeds rond met mijn onderbroek van eer-eergisteren. Ik ben naar de winkel gegaan om toch zeep, shampoo en tandpasta te kopen want mij vandaag niet wassen was niet zo erg maar ik moét mij morgen wassen. De stad is vuil en stoffig. Wanneer ik net thuis kwam en zag dat ik nog eens onverwachts ongesteld werd, was ik er efkes helemaal klaar mee. Ik heb dus ook geen andere onderbroek en hier in Tanzania is ondergoed een groot taboe. Je kan dat precies nergens kopen. Je hangt dat zelfs niet aan de waslijn: dat doe je gewoon niet. Wassen met shampoo dan maar... Doordat de dag zo hectisch was had ik het gevoel dat ik al aan heel veel gewend was en ik er wel zin in had maar toen ik terug alleen op mijn kamer toekwam viel het toch allemaal  weer wat over mij. Het is echt wennen. Ik denk dat ik wel sneller zal kunnen wennen wanneer ik mijn eigen gerief heb en wanneer ik nog wat meer vrijwilligers leer kennen. Op mijn project zijn er geen en in mijn gastgezin niet dus ik zal nog vaak alleen zijn. Maar Tina (dat meisje die een voedselvergiftiging had ) gaat nu zaterdag een fietstocht doen met andere vrijwilligers uit haar hostel in een mooi park hier en ik kan altijd met hen mee dus dat is wel leuk ! Op dit moment ben ik heel benieuwd naar wat ik vanavond zal eten. 

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Tine