In deze post zal ik fictieve namen gebruiken om de privacy van de mensen die erin voorkomen te respecteren. Vooral voor mijn volgende post is dat belangrijk. Ik vind het verder moeilijk om korte updates te geven simpelweg omdat het letterlijk niet altijd te vatten is. Bovendien zijn het net de details die mijn ervaring vormgeven.

Vanmorgen kom ik aan in een lokaal ziekenhuis. Mensen overal, kris kras door elkaar, allemaal op slippers, al dan niet met huilende baby’s in hun armen of zonder enkelevingers aanhun handen. Eén chaos. Het stof waait op en verspreidt zich in een ruimte die evengoed een binnenkoer als een wachtzaal kan zijn. Ik wurm mij een baan tussen alle hulpbehoevenden richting het kantoor van Dokter Anita. Zij verwijst naar verpleegster Luna om me een rondleiding te geven in het ziekenhuis, dat trouwens één van de betere ziekenhuizen van Arusha blijkt. We doorkruisen ‘room number 4’. Zo’n veertig vrouwen en evenveel baby’s vullen de kamer. Allen komen ze hun nageslacht registreren en vaccineren. Sommige kinderen zijn één dag oud, sommige zijn twee jaar. Wanneer iemand een ingevuld papiertje terugkrijgt mengt een verpleegster zich tussen de vrouwen met een spuitje. Hup, klaar ermee, next. Nog voor alles goed tot mij doordringt word ik al naar de volgende kamer geleid. Wat het labo moet voorstellen lijkt meer op een oude bergruimte. Het meubilair zou gewoon uit een oude keuken kunnen komen. Alleen zijn de kasten beplakt met post-its die vertellen waar chemisch product X en chemisch product Y te vinden zijn en staan er vier toestellen die me inderdaad wel aan m'n lessen chemie doen denken. Een ‘dokter’ vraagt naar mijn medische achtergrond. Geen dus. Beleefd dat de Tanzanianen zijn, stelt hij me gerust dat dat geen probleem is. Hij heeft namelijk ‘environmental studies’ gestudeerd, maar “it’s basically the same as what the doctors do”. “No worries”. Dokter Anita komt terug en laat me weten dat het oké is om drie dagen per week op visite te gaan met een dokter. Als psycholoog die geen Swahili kan zal ik vooral meevolgen. Ik knik maar voel mezelf vanbinnen weer in opstand komen. Als ik met verpleegster Luna alleen ben vertel ik waarom ik eigenlijk naar Tanzania ben gekomen. Ik had de dag voordien zelf wat opzoekingswerk verricht en was toen gestoten op een organisatie ‘MWEDO’, gelijkaardig aan mijn eerste project. Ik vraag haar daarom naar deze organisatie. Misschien kent ze het en kan ze mij met hen in contact brengen. De vrouw die aanvankelijk zeer afstandelijk overkwam geeft mij plots een hand en er verschijnt een warme glimlach op haar gezicht. “Come come”. Ze grijpt mijn hand en leidt mij naar buiten. Ze vertelt dat ze zelf een project heeft opgericht met dezelfde doelen als deze waarover ik spreek. Empowerment van vrouwen in afgelegen dorpen en groepen vrouwen in de stad. Van voorlichting en counseling over vrouwenbesnijdenis, vrouwenrechten en HIV tot het belang van educatie en bezittingsrecht over koeien. Gegeven de vele teleurstellingen van afgelopen week wil ik toch nog niet te hard van stapel lopen. Ik begrijp haar niet altijd even goed en ik vraag me af of er überhaupt een mogelijkheid zal zijn dat ik er als vrijwilliger aan de slag kan. Toch kan ik mijn interesse niet verbergen waarop ze beslist om mij alles te vertellen. Impulsief zoals ik ben, doch voorzichtig, vraag ik haar of zij zelf besneden is. “yes dear”. “I’m gonna tell you”. Ik voel meteen terug de motivatie die mij in eerste instantie tot Tanzania dreef. Bovendien voel ik dat ook bij haar. Ze laat Dr. Anita weten dat ze ervandoor gaat en dat is prima. Ik ben werkelijk verward maar vooral nieuwsgierig. We gaan even wandelen naar een rustige plek om te praten. Ze stapt stevig door terwijl ze af en toe iets vertelt. Ze spreekt stil en traag maar tegelijk is ze onrustig. Ze blijft in haar verhaal nog op de oppervlakte en stopt geregeld met praten wanneer we andere mensen kruisen. Ze herhaalt dan "I'm gonna tell you all soon" waarop ze nog sneller stapt. Ik merk dat ik een gevoelige snaar heb geraakt, die ergens smeekt om beroerd te worden. Na zeker twintig minuten bereiken we een bar waar we in de achtertuin de enige klanten zijn. Ze is klaar om haar verhaal te doen. Wordt vervolgd !