Habari ! Het was de afgelopen dagen zo druk dat ik geen tijd vond om te schrijven. Eigenlijk wel goed. Ik kom even terug op mijn vrijwilligerswerk hier. Na mijn gesprek met Steven vorige week, bleek dat de organisatie van hem en Mandy “iets” doet, ik weet nog steeds niet wat, maar alleszins niet hetgeen ik hier wou komen doen. Steven opperde daarom om met mij op zoek te gaan naar een health care center waar ik met ‘mijn kennis’ kon uitleggen hoe men aan counseling kan doen. Meer bepaald stelde hij voor dat ik een counseling-afdeling zou creëren om andere ziektes te voorkomen bij mensen die reeds besmet zijn met HIV. Naast het feit dat dit niet mijn vakgebied is zou ik dit ook alleen moeten doen. Niet haalbaar dus. De volgende dag schreef ik mijn organisatie een duidelijke mail wat voor mij het probleem was. Terwijl zij uitzochten hoe ze mij een project konden regelen, kreeg ik dus enkele dagen vrij. In deze dagen heb ik de stad nog wat verkend en heb ik mijn familie geholpen in het huishouden. Twee uur lang heb ik met de jongste kinderen de afwas gedaan tot ’s avonds laat. Dit is de regel: de jongsten doen het hardste werk, de oudere generatie kookt en wast, en Mamma G en Mr. B (de grootouders) worden bediend. Mamma G. was mij alvast heel dankbaar voor de hulp. (Ik post dadelijk ook enkele foto’s).

Zaterdag ben ik gaan zwemmen in het hostel waar Tina en haar twee vrienden verblijven. Gefascineerd gluurden een 7-tal kinderen door de kier van de poort. Ze hadden nog nooit een zwembad gezien. ’s Avonds trokken we met ons vier naar de stad om eens Westers te eten. Eerlijk gezegd, na een week vol bonen, ugali en chapati's kan ik zeggen dat een hamburger nog nooit zo goed smaakte. Het bier is hier trouwens ook heerlijk! De volgende ochtend zijn we er opnieuw met ons vier op uit getrokken. We hadden een fietstocht geboekt door Lake Manyara. Het is een gebied dat bestaat uit uitgestrekte vlaktes rond het meer. Daar leven immens veel vogelsoorten. Antilopen en gnoes lopen er ook vrij rond. Vlaktes betekent echter niet gladde wegen. “Maar 12 km fietsen” dachten we. Maar die 12 km waren (voor mij althans) echt lastig. De weg bestond grotendeels uit verharde aardebrokken waartussen je moest ploeteren. Na de vlaktes reden we door een bos vol apen en uiteindelijk belandden we bij de bananenplantages. Daartussen bevonden zich afwisselend zeer primitieve tot vrij ontwikkelde dorpen. Ik heb trouwens nog nooit in mijn leven zoveel koeien en geiten gezien. Vooral de masai volkeren hebben de traditie van koeien te houden. Ze lopen met een kudde van wel 40 beesten door de vlaktes. Volgens onze gids zijn deze koeien zoals sportwagens bij ons. Ze zijn een uiting van rijkdom.Ze gebruiken ze wel voor melk maar eten ze niet op. Ondanks dat ze er een huis mee zouden kunnen bouwen, verkopen ze de koeien niet. Over rijkdom gesproken : Tanzania is op zich 'een rijk' land. Het heeft zoveel te bieden. De grond is vruchtbaar, er zijn veel natuurlijke bronnen en men heeft echt veel capaciteiten. De mensen in de steden zijn vrij ontwikkeld. 'Ontwikkeld', in vergelijking met veel andere Afrikaanse landen dan. Op psychologisch en sociaal vlak zouden we daarover kunnen discussiëren maar dat is voor een groot stuk cultureel bepaald. Los daarvan heeft de bevolking dus wel een bepaalde kennis over landbouw, economie en dergelijke. Bovendien wil iedereen hier ook werken. Het probleem zit hem in het feit dat alles in handen is van buitenlanders. Mijn naïeve zelf vroeg zich af : waarom is alles hier zo duur en blijft iedereen hier toch zo arm? Het antwoord bleek zeer simpel: alle safaribedrijven zijn in handen van de blanken. Zij innen alle winst en betalen de gidsen slechts een minimumloon. Die leven vooral van fooi. Hetzelfde geldt voor alle werkzaamheden hier. Zo wordt er veel geïnvesteerd in degelijke wegen: daar zijn middelen voor en de mensen die ervoor worden ingezet beschikken over voldoende kennis en capaciteiten. Echter wordt dit alles wederom geregeld door Chinezen. Wat ik hierbij wel moet vermelden : het blijven voornamelijk de vrouwen die het harde werk doen. Bij de traditionele stammen is dit duidelijk en geweten, terwijl dit in de stad meer tot uiting komt wanneer je goed oplet. In het spreken worden man en vrouw meer als 'equal' beschouwd, maar wanneer je observeert is de paradox onmiskenbaar: het zijn de vrouwen die wassen en koken maar ook sleuren en bouwen. Over die gelijkheid kom ik terug in een van devolgende posts waar ik het verhaal van verpleegster Luna zal vertellen.

Gisteravond na mijn uitstap kreeg ik een update van Anika omtrent mijn werk. Ik zou tewerkgesteld worden in een ziekenhuis om samen met een dokter huisbezoeken te gaan doen waarbij uitleg gegeven wordt over HIV. Omwille van de taalbarrière en het ontbreken van een medische achtergrond zou ik vooral meevolgen met de dokter. Voor mij was dit dan weer het andere extreem wat betreft de manier van werken en de zelfstandigheid. De meesten onder jullie weten ook dat ik onlangs ben afgestapt van mijn veronderstelde verlangen om het medische pad op te gaan. Ik beschrijf het als een verondersteld verlangen omdat het een vals verlangen was. Iets wat mij door mijn eigen geschiedenis lang parten heeft gespeeld maar waar ik onlangs in veranderd ben. Deze reis deed mij dit nogmaals beseffen. Ik was malcontent met wat ik nu weer toegewezen kreeg, maar tegelijkertijd deed het mij gelukkig voelen. Ik weet nog steeds niet wat ik wil, maar ik weet nu wel zeker wat ik niet (meer) wil. Ik wilde mezelf desondanks open stellen voor het project en zien wat het gaf. Vandaag zou ik daarmee beginnen maar dat nam alweer snel een verassende maar zeer boeiende wending (eindelijk!). Ik beschrijf het in een volgende post.