Donderdag 31 augustus 2017 – 11:45 – Arusha, Tanzania - DEEL 1 : homoseksualiteit

Vandaag wou ik een inhaalbeweging doen met schrijven, maar ik hoop dat mijn laptop het redt. Er is vandaag namelijk geen stroom. De overheid beslist regelmatig om at random één of meerdere dagen een cut te doen. Soms is dat voor de hele stad, soms enkel in bepaalde buurten. Ik wou graag iets schrijven over de interessante conversaties die ik ondertussen heb gevoerd. Wanneer ik dinsdagavond na het uitpakken van de cadeautjes beneden ben blijven plakken ging het over homoseksualiteit. Mr. Bvroeg naar mijn interesse in mijn oorspronkelijke project en waarom HIV. Ik legde hem uit dat ik op school reeds een project deed omtrent dat onderwerp waarop hij vragen stelde over de situatie in België. In ons land komt HIV het meest voor bij homoseksuele mannen. Hiermee had ik een gevoelig onderwerp aangeraakt. De toon van Mr. Bklonk snel anders. Desondanks was er wel de ruimte om over zo’n onderwerpen te praten. Alleen moet je voorzichtig zijn met wat je zegt. Ik heb dan ook voornamelijk geluisterd. Mr. Bbeschreef homoseksualiteit niet als een geaardheid maar als een ‘bad habit’ en een zonde. Hij begrijpt het niet omdat het niet zo is dat God het gewild heeft. Mijn familie hier is zeer katholiek, net zoals de meeste Tanzanianen die in Arusha wonen. Er zijn ook een aantal moslims in Tanzania en blijkbaar is homoseksualiteit bij hen veel meer aanvaard. Eigenaardig toch? Het bestaat hier wel onder de katholieken, maar volgens Mr. Bzullen deze mannen dat zo goed mogelijk geheim houden. De kans dat je naar de gevangenis vliegt is groot. Hij wist niet zeker of het legaal is of niet, maar je zal er zeker voor gestraft worden. Homoseksuele mannen hebben hier ook geen vrienden. Ze verschuilen zich. Mr. Bkan niet vatten dat deze mannen die slechte gewoonte niet afleren zodat ze een goed leven kunnen hebben. Hij zou nooit bevriend kunnen zijn met een homoseksuele man. Hij haalde uit zichzelf ook aan, dat hij dit nooit zou aanvaarden van zijn kinderen. Ik veronderstelde dat hij daar dus over sprak met zijn kinderen. Zeer zeker, antwoordde hij. Ze moeten goed weten dat dit niet getolereerd wordt. Wat zou volgen is uithuiszetting. Het was boeiend om dit te vergelijken met een gesprek dat ik de avond voordien met hem had. Mr. Bvertelde mij toen het verhaal van twee van hun geadopteerde kinderen. De overbuurvrouw was een alcoholica en zorgde niet voor haar kinderen. De familie Bille stelde voor om de zorg over te nemen, ondanks dat ze zelf niet rijk zijn. Menig mensen in de buurt zouden over hen spreken; dat ze twee extra kinderen in huis nemen terwijl ze er al zoveel hebben en het niet breed hebben. Men heeft er bewondering voor. Elke dag worden de kinderen wel aangemoedigd of beter verplicht om hun moeder te groeten. Ze moeten hun moeder blijven kennen en respect blijven tonen. Wat mij ook opviel is dat dit een van de enige gesprekken was waarbij Mr. Bvertelde zonder terug te koppelen, zonder vragen terug te werpen. Hij hoefde niet te weten hoe ik of Europeanen in het algemeen, daarover dachten of hoe wij daarmee omgingen. Waarom zou hij ook ? Het is zo dat God het gewild heeft dus het hoort niet anders te zijn. Ik vond het moeilijk om niet in dialoog te treden maar omdat je merkt dat dit zo diep geworteld is in hun cultuur voelde ik ook niet de nood om mijn eigen visie te geven. Wanneer een Belg mij zoiets zou verkondigen zou dat helemaal anders zijn.