tinevcb.reismee.nl

Pole pole

Dinsdag 29 augustus 2017 – 13:35 – Arusha, Tanzania

Ik schrijf nu al een bericht omdat ik vandaag nog eens goed ben gevallen maar gelukkig ook terug ben opgestaan (Figuurlijk… Al ben ik letterlijk ook al een paar keer goed op mijn bek gegaan in deze chaotische straten ). Gisteravond heb ik lekker gegeten samen met mijn gastgezin : rijst met een sausje en spinazie. Deze ochtend heb ik voor het eerst mijn haar gewassen en het water van de kraan was warm : heerlijk. Mijn bagage kwam dan ook nog eens toe en mijn dag kon niet meer stuk. Daarna nam ik de dala dala tot aan Pippi’s House om mijn aan mijn eerste dag op het project te beginnen. Toen ik daar echter aankwam was de sociaal werker al vergeten dat ik zou komen. Ik vroeg wat ik kon doen maar hij kon mij dat niet vertellen. Flashback naar mijn stage. Ergens toekomen, alleen, je wil iets doen, je wil iets bereiken, je wil iets voor een ander betekenen maar je wil dat vooral doen voor jezelf. En dan word je daarin geslingerd, zonder duidelijke regels, zonder afspraken, zonder handvaten en ‘je doet maar’. Ik vraag het mij al langer af maar ik begrijp niet hoe het komt dat ik daar nu echt niet mee om kan. Veel minder dan de meeste mensen… Anderzijds zou het ook niet werken met iemand die me de hele tijd dicteert wat ik moet doen. Ik denk daarom dat ik een kader nodig heb, enkele handvaten, enkele lijntjes om binnen te kleuren maar waarin ik dan zelf de vrijheid heb om iets te bewerkstelligen. En dat kader is nu precies wat hier in Afrika ontbreekt. Dit hebben zij hier ook niet nodig. This is not their way of life. “pole pole” heet dat hier. “opt gemakske” of “kalmpkes, kalmpkes, alles chill”. Hakuna Matata ! Anderzijds voel ik me daardoor niet de geschikte persoon om iets te doen in het project. Ik probeerde wat contact te maken met de meisjes maar zij begrijpen ook niet wat een stelletje blanken daar toch altijd komt doen, en ik kon hen helaas ook geen antwoord geven. Een halfuur na mijn aankomst op het project kwam er nog een andere vrijwilliger langs. Helena, een Duits meisje van 18 jaar. Ze werkte er al vier weken dus ik dacht dat ik mijn kader had gevonden. Dat mij eindelijk wat duidelijk zou worden wat er precies gedaan wordt, hoé zij daar aan empowerment proberen te doen en waarbij ik kon helpen. Echter bleef mijn antwoord uit… Zij wist ook niet goed wat ze er kon betekenen. Ze helpt al vier weken lang met de afwas, ze schildert met de meisjes, gaat met ze naar de markt om kralen die ze kunnen verkopen… My God dat wil ik niet doen. Althans dat is niet mijn visie op hoe ik iets écht kan betekenen. Er zijn zoveel vrijwilligers die helpen bij zo’n zaken. En dat is ook wat ik te horen kreeg : er is niet veel te doen, er werken hier al vijf vrijwilligers (dus toch). De sociaal werker zegt dan dat ze nood hebben aan psychologisch begeleiding. Kon ik misschien eens met hen praten ofzo? Hij giste maar een beetje. Maar zoiets kan je niet realiseren op drie weken zoals ik al zei. Zéker niet in deze cultuur en bij dergelijke doelgroep. Dit zijn meisjes met een Afrikaanse cultuur, die bovendien nog eens allemaal sterk getraumatiseerd zijn. Mocht ik hier zes maanden zijn wel. Het werd mij ook snel duidelijk dat de prioriteit daar is om de meisjes naar school te laten gaan: dat willen zij ook allemaal. Alleen begrijpen zij niet goed dat zij daarvoor iets zullen moeten doen (bv. armbandjes maken en verkopen). Dit idee bleek ook te komen van vrijwilligers die daar een aantal jaren geleden waren. Als ik Helena vroeg of zij daar zelf ook achter stonden kon ze dit niet bevestigen. Ze begrijpen niet waarom ze elke dag toch die stomme kralen moeten maken. Ik stelde voor om samen met de meisjes te brainstormen om hen hier bewust van te maken en samen met hen na te denken over iets wat zij zelf dan voorstellen dat ze zouden kunnen doen. Evenwel hadden ze dit ook al eens gedaan. Ze organiseerden nu een gospel concertje om geld in te zamelen. Ik vond dat wel goed om te horen. De sociaal werker stelde voor dat Helena en ik samen met een van de meisjes flyers konden gaan uitdelen voor hun concert. Al snel bleek dat het meisje dat al meermaals zelf heeft gedaan. Zij kent haar weg, ze kent veel mensen in het dorp en wij liepen gewoon als twee domme blanke kippen (no offence to my chix) achter haar aan. Als ik zag dat het helemaal geen zin had, op de manier waarop zij dat deed, wou ik het even overnemen of had ik plots de drang om te vragen “denk je echt dat als je een uitnodiging voor een gospel koor concert afgeeft aan een bediende in de bank, dat die dat aan zijn directeur zal geven en die iedereen zal uitnodigen om inderdaad te komen en geld te geven?”. Ik hield gelukkig mijn mond. Oké, wat kan een vrijwilliger in dat geval doen? Je zou hen kunnen leren hoe zo’n dingen werken, hoe je zo’n zaken kan aanpakken. Maar dat is niet iets wat voor mij is weggelegd. Daarvoor ben ik niet gekomen. Ik vond het wat jammer dat Helena daar niets over zei en gewoon volgde, maar ik besefte dat ik ook niets zei. Je kan hen ook niet bombarderen en zeggen “jij doet dat niet goed”. PUUUUHHHHHH dit is lastig. Ik worstelde plots met zoveel gevoelens en ik voelde mij zo nutteloos. Ik wist echt niet wat ik daar eigenlijk zat te doen. Waar deze organisatie nu hoofdzakelijk mee bezig is, is het inzamelen van geld. Fundraising. En dat is het meeste wat zij van vrijwilligers verwachten. Maar opnieuw is dat niet mijn taak. Dat is overigens ook de reden waarom ik op voorhand besloten had dat ik voorlichting wil geven. Ik ben niet de therapeut. Ik ben ook niet de ultieme wereldverbeteraar noch diegene die alle kindjes wil knuffelen. Ik ben zeker een mens die iets voor een ander wil doen, zéker. Maar ik wil dit doen omdat ik op deze manier ook iets voor mezelf doe. Ik wil anderen helpen op een manier waarvan ik vind dat het bij mij past zodat ik er zelf ook gelukkig van word. Ik kon daar met Helena niet over praten want zij wou alles goed doen waar ze ook kon. Al was dat door de meisjes te helpen met de afwas. Top, maar niet voor mij. Ik voelde mij weer zo alleen en zoals ik dat wel vaker heb wanneer de dingen op mij afkomen vanuit alle richtingen waarvan het niet gaat zoals gepland en vooral waarin ik nul controle heb over de situatie, noch over mijzelf, en waarin ik alleen ben : dan is het eventjes breakdown. Het lijkt heel oppervlakkig, omdat het project mij niet zou aanstaan, maar het is veel meer dan dat. Mensen die mij kennen zullen dat wel begrijpen. Ik voelde alle emoties weer opwellen en ik wou naar huis. Ik dacht “dit is gewoon niets voor mij” en eerlijkgezegd… ik denk ook dat dit niets voor mij is…vrijwilligerswerk… op mijn eentje… Maar ik wil echt niet opgeven. Ik heb al zo vaak in mijn leven opgegeven of toch willen opgeven. Voor de mensen die mij kennen : zelf gekozen voor internaat en hoe verliepen die eerste weken? zelf gekozen voor een uitwisseling en hoe is dat gelopen? Ik wou zo graag naar tomorrowland en hoe is dat gelopen? Ik wou zo graag stage doen op de drugsafdeling en hoe ging ik daar vertrekken? Niet in al deze situaties heb ik effectief opgegeven maar ik voel me nu precies op hetzelfde punt als het punt dat ik in al die situaties heb meegemaakt. En wanneer ik niet opgaf is omdat ik niet anders kon, of omdat ik niet mocht van iemand anders. Deze keer kan ik zelf een ticket naar huis boeken plaats van binnen drie weken een safari te doen. Maar ik wil niet opgeven. Ik ben hier gekomen om iets te realiseren wat ik al lang voor mezelf wou doen. Bij deze, don’t worry mamma, I didn’t use your money. Ik heb Anika (mijn coördinator) gebeld en mijn hart gelucht. Zij omschreef dit alles als ‘de cultureshock’. Ik weet dat het meer is dan dat (thanks Karen) maar ze had zeker ook ergens een punt. Alleszins ze was ook helemaal niet tevreden met het nieuwe project maar het vorige project is geen optie. Mijn organisatie werkt daar niet meer mee samen en zoals ik mijn gevoel beschreef bedacht zij dat ik mij toen precies ook zo gevoeld zou hebben. Er zijn wel een paar andere vrijwilligers in mijn vorig gastgezin maar dat was ook geen zekerheid zei ze.  Ook vond ze het niet kunnen dat ik niet begeleid werd op mijn project dus heeft ze de oprichtster ervan opgebeld. Zij is net langsgeweest en zal morgen samen met mij alle projecten die ze doet doorlopen, om te zien wat bij mij past, hoe zij tewerk gaan, waar ik kan aansluiten, wat ik zelf kan doen, wat ik graag zou doen,… Ik voelde me alweer beter. Het was ook een zeer aangename vrouw waarmee ik eens een conversatie kon aangaan (in tegenstelling tot die man in Pippi House). Zij gaan zeker naar scholen waar er lessen voorbereid worden omtrent HIV, communiceren over onderwerpen zoals soa’s en besnijdenis , … Als het toch ook allemaal zo een boeltje ongeregeld blijft stelde Anika voor (als noodoplossing ) dat ik Engelse les kan geven in een middelbare school, aan oudere leerlingen (geen kindjes) en dat ik op deze manier ook onderwerpen zoals ik net beschreef kan betrekken in de leerstof. Met deze deal ben ik tevreden denk ik. Ik denk ook dat ik me dan opnieuw minder eenzaam zal voelen wanneer ik iets kan doen waar ik zelf gelukkig van word. En ook hier denk ik opnieuw aan mijn stage: vanaf het moment dat ik daar mijn draai kon vinden, dat ik daar iets kon betekenen voor mensen, en echt iets kon doen dat aan mijn hart lag, dan kwam ik elke avond met een glimlach thuis en ook nu kijk ik op deze periode terug als een van de mooiste van mijn leven. Daarom besloot ik ook om nog steeds bij Mamma Grace te verblijven. Zij zorgt echt wel goed voor mij. Anika stelde voor dat ik (op eigen kosten welliswaar) alsnog naar een hostel kon bij ander vrijwilligers omdat Tina (dat meisje waar ik gisteren over sprak, die ziek was) dit ook had gedaan. Zij was ook alleen in haar gastgezin en voelde zich ook eenzaam. Zij veranderde al na de eerste nacht. Ik zie het als iets wat ik in mijn achterhoofd houd maar ik wil nu vooral mijn project afwachten. Ik ben gewoon echt heel benieuwd nu naar wat ik écht zal kunnen doen, en als het deze keer wel zal zijn zoals Mandy beschreef, heb ik daar zoveel zin in. Ik ga mij nu opfrissen, mijn valies openmaken, en van mijn vrije namiddag gebruik maken om wat foto’s te maken. Ik zou eens beschrijven hoe alles hier is maar een foto zegt meer dan duizend woorden dus deze krijgen jullie vanavond te zien ! PS : ik ga vanavond met mijn coördinator Anika sporten in een gym. STOOM AFLATEN.

XXX

Reacties

Reacties

Pon

Ooooh Ponneeeeerrrr ik wil het vervolg weten en zien!!!!!

Carine

Zo boeiend om jouw verhalen te lezen Tineke. Wat er ook gebeurt, hoe het ook afloopt, het krijgt een bijzondere plaats en een betekenis in jouw leven...heel moedig van jou...en ook prachtige foto's, allemaal. We (ik en peter Dirk) zien uit naar het vervolg ?

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active