Maandag, 28 augustus 2017, 16:35 – Arusha, Tanzania

Ik heb mijn verhaal van gisteren niet meer herlezen en ik heb gewoon neergeschreven waar ik aan dacht. Hetzelfde ga ik vandaag doen. Ik was van plan om mooie artikels te schrijven maar daar heb ik momenteel echt nog geen nood aan. Het doet vooral goed om via deze weg een beetje mijn hart te luchten haha ! Vanmorgen kreeg ik ontbijt van mijn gastmama (Mama Grace) : toast met confituur, chill ! Mijn coördinator Anika zou mij om 10u pas komen ophalen voor mijn oriëntatie-dag maar ik was veel vroeger wakker dus zat ik bij Grace in haar day care. Met 15 kleine kindjes. God ik besef echt hoe slecht ik ben met kinderen. Dat is écht niet mijn ding, ook al zijn ze heel schattig. Het begin van mijn oriëntatiedag was hectisch : zoals ik al zei, loopt niets zoals gepland en zeker niet in Tanzania. Er was een andere vrijwilliger (van een ander project) ziek dus ik moest met hen samen naar het ziekenhuis. Ik was toch blij om weer iemand te leren kennen. Het was een meisje van Antwerpen, Tina.  Maar opnieuw was daar die heimwee toen ik hoorde dat zij in een hostel verbleef met veel andere vrijwilligers. We hebben met z’n drieën een hamburger gegeten alvorens ik een rondleiding zou krijgen op mijn project. Normaal zaten de middagmaaltijden ook inbegrepen maar dat blijkt dus ook niet het geval. Zo goedkoop is alles hier trouwens niet, integendeel. Toen we op weg gingen naar mijn project kreeg ik plots te horen “ah ja, je hebt trouwens een ander project gekregen”. Ik ging het echt krijgen. Ik kreeg de uitleg dat het allemaal wat hetzelfde was als mijn oorspronkelijk project, of zelfs leuker. Het is een organisatie die meerdere projecten beheert. We zouden de oprichtster daarvan ‘Mandy’ treffen die mij alles zou uitleggen. Helaas, zo gaat dat hier in Afrika, kwam zij niet opdagen. Niets abnormaals volgens mijn coördinator. We zijn dan maar naar één van haar projecten gereden : Pipi’s house. Eigenlijk is dat een opvangtehuis voor meisjes die zij van de straat hebben geholpen, veelal meisjes die verkracht zijn geweest, verplicht werden om te trouwen, besneden werden. Deze meisjes werden ofwel verstoten door de familie ofwel liepen ze weg. De organisatie heeft als doel de empowerment van deze meisjes. Om hen zaken te leren zoals Engels maar ook naaien, wassen, zingen, … De meeste van hen kregen nooit de kans om naar school te gaan en het is dan ook een hele opdracht om die meisjes bewust te maken van het belang daarvan. Maar ook is er een grote nood aan psychologische begeleiding. Verder doet het project huisbezoeken waar ze proberen te praten met de families die deze meisjes verstoten hebben. Daaronder hoort ook voorlichting. Toen ik al deze info kreeg werd ik meteen terug enthousiast. Toch is dit een heel nieuw project, in tegenstelling tot het oospronkelijk ( HIMS) en ben ik de eerste vrijwilliger die daar via Travel Active (waarmee ik reis) aan de slag ga. Wanneer ik vroeg wat mijn taken zullen zijn kon de man die er toen aanwezig was daar eigenlijk niet op antwoorden. “Als je morgen komt kan je misschien een beetje met de meisjes praten en hen counselen”. Maar zo werkt dat niet. Ik legde hem uit dat alvorens dit te doen, zeker een band moet opbouwen. Ik kan niet zomaar als vreemde en bovendien blanke, gaan vertellen waarom zij zus of zo moeten gaan doen. Je kan ook niet zomaar de therapeut gaan spelen (zeker ik niet) om dan na 3 weken gewoon te vertrekken. Ik besefte meteen hoe noodzakelijk dat het is om niet alleen met deze meisjes te werken maar vooral met de mensen die hen verder zullen begeleiden nadat vrijwilligers vertrekken. Enkel zo kan je iets duurzaams realiseren. Ik ben er helemaal nog niet aan uit hoe ik dit zal aanpakken, maar het is wel iets wat mij motiveert. Het blijft wel onduidelijk wat de andere projecten zijn en ‘Mandy’ is niet echt bereikbaar. Ook is het constant afwisselend hoe ik ergens moet geraken, waar ik moet zijn en wanneer. De beleving van tijd is hier zooooo anders. Ook echt wennen. Verder ben ik nog steeds aan het wachten op mijn bagage en zal ik die waarschijnlijk pas morgenmiddag (ten vroegste) krijgen. Ik loop dus nog steeds rond met mijn onderbroek van eer-eergisteren. Ik ben naar de winkel gegaan om toch zeep, shampoo en tandpasta te kopen want mij vandaag niet wassen was niet zo erg maar ik moét mij morgen wassen. De stad is vuil en stoffig. Wanneer ik net thuis kwam en zag dat ik nog eens onverwachts ongesteld werd, was ik er efkes helemaal klaar mee. Ik heb dus ook geen andere onderbroek en hier in Tanzania is ondergoed een groot taboe. Je kan dat precies nergens kopen. Je hangt dat zelfs niet aan de waslijn: dat doe je gewoon niet. Wassen met shampoo dan maar... Doordat de dag zo hectisch was had ik het gevoel dat ik al aan heel veel gewend was en ik er wel zin in had maar toen ik terug alleen op mijn kamer toekwam viel het toch allemaal  weer wat over mij. Het is echt wennen. Ik denk dat ik wel sneller zal kunnen wennen wanneer ik mijn eigen gerief heb en wanneer ik nog wat meer vrijwilligers leer kennen. Op mijn project zijn er geen en in mijn gastgezin niet dus ik zal nog vaak alleen zijn. Maar Tina (dat meisje die een voedselvergiftiging had ) gaat nu zaterdag een fietstocht doen met andere vrijwilligers uit haar hostel in een mooi park hier en ik kan altijd met hen mee dus dat is wel leuk ! Op dit moment ben ik heel benieuwd naar wat ik vanavond zal eten.