Zondag, 27 augustus 2017  - 21:45 – Arusha, Tanzania.

Amai : ik ben aangekomen. Het is zo gigantisch aangenaam wanneer alles verloopt volgens plan. Helaas verloopt niet altijd alles zoals gepland. Dat is wennen. Zoals de meesten onder jullie al weten is het niet allemaal zo vlotjes verlopen, maar ik ben eindelijk gearriveerd bij mijn gastgezin. Het is hier nu 21:45. Even terugkeren naar het begin : nadat mijn vlucht geannuleerd bleek, leerde ik Manou kennen op de luchthaven van Brussel. Een meisje van 22 die ook psychologie heeft gestudeerd (in Brussel). Zij zou nu voor de 9^e keer naar Kenia gaan. Ik was al vrij emotioneel vertrokken maar door de conversaties met haar, kreeg ik nog meer een dubbel gevoel. Aanvankelijk werd ik gewoon nog veel emotioneler door alle verhalen. Ik had geen schrik voor alles wat mij hier te wachten zou staan op zich (denk ik), en hoe primitief alles hier zou zijn, maar wel om dat alleen te beleven, om daarin alleen te zijn. Als ik me inbeeldde dat ik hier zou zijn met een van jullie denk ik dat ik alles anders zou ervaren. Want je bent dan met twee. En dan relativeer ik veel makkelijker want je doet dat samen. Toen ik met Manou naar het hotel in Brussel trok hebben we nog met enkele andere reizigers samen gegeten (op kosten van KLM, ha ! ). Er was een man die via Amsterdam naar Oslo moest omdat zijn vrouw de volgende ochtend zou bevallen. Hij was zo emotioneel. Ik voelde me al een klein beetje minder alleen. ’t Is niet enkel het alleen zijn maar ook de onzekerheid die mij wat parten speelde. De verandering van gastgezin waar ik geen informatie over had, de veranderde vluchten, niet weten wat er allemaal zou gebeuren, hoe het allemaal zou zijn, en dan in het achterhoofd dat ik alleen ben en weinig contact of internet zou kunnen hebben. Pfieuw, het doet deugd om er even over te schrijven. Mama stuurde mij het volgende : Het grote voordeel van alleen zijn: door alleen te zijn leer je jezelf kennen. Je krijgt eindelijk de tijd om na te denken over wat jij wilt. Het grote voordeel van alleen zijn is dat je erachter komt wie je bent – los van anderen. Wat maakt jou gelukkig? Wat zijn jouw verlangens en drijfveren? Dat vind je uit door tijd met jezelf door te brengen. We doen er veel voor om dat te vermijden, want jezelf analyseren is eng. Wie weet wat je tegenkomt? Toch is het zo dat zonder jezelf te kennen, succes en geluk geen zin hebben: wat wie is dan gelukkig en succesvol? Natuurlijk leer je jezelf ook kennen in gezelschap maar dat is slechts de helft van het verhaal. Wie je bent, los van anderen, maakt het verhaal compleet. Ik besefte dit op het moment dat ik op het vliegtuig naar Kilimanjaro zat. Ik had twee stoelen dus ik kon liggen/slapen. Dit heb ik dan ook gedaan : gedurende de hele vlucht (8 uur lang) heb ik wat geslapen en wat liggen denken. Ik vond het wel ontspannend. Ik heb geen film gekeken, geen boek gelezen, niet naar muziek geluisterd. Het deed deugd om eventjes gewoon te ontspannen na de afgelopen hectische dagen, weken, en eigenlijk maanden. Maar ik kwam mijzelf inderdaad alweer snel tegen en dat is werkelijk vreemd, eng of beangstigend maar tegelijkertijd doet het deugd. Ik hoop dat ik veel zal leren. Wat ik alvast heb geleerd nog voor ik hier toekwam : geduld is écht een schone deugd. Nu, eenmaal aangekomen in de luchthaven werd al meteen duidelijk hoe primitief alles hier is. Ik ging eerst om mijn visum, waar ze de briefjes van 250 dollar netjes in een oude kartonnen doos slingerden. Geen kassa dus. Wel een webcam voor een foto. En veel draden langs de muur. En stenen random in de gang. Toen mijn bagage niet mee bleek te zijn, zou ik normaal al panikeren. Maar na alles kon ik dit (voor mijn doen) toch goed relativeren. Volgens mij gaat dat mij hier nog goed doen ( not sure if sarcastic or not, ha). Buiten werd ik opgewacht door Godwill die vlot Engels sprak en mij naar mijn gastgezin zou voeren. Dat voelde opnieuw als een soort opluchting : hij was heel vriendelijk en praatte over van alles. Ik voelde mij opnieuw weer minder alleen. In de auto betrapte ik mijzelf erop dat ik aan het glimlachen was. Ik heb zoveel lieve berichtjes gekregen van jullie allemaal en ik beseft dat er zoveel mensen zijn thuis die ik graag zie en dat gaf mij opeens zoveel moed. Haha Abram, die had mijn vlucht gevolgd en wist al voor ik iets liet weten dat ik veilig geland was. Dat doet deugd :) Dat stukje over die andere helft, wie je bent in relatie tot andere mensen, is bij toch echt wel een grote helft denk ik. Tijdens de rit kon ik niet veel zien want het is hier om 18u al pikkedonker. De straten zijn alvast niet verlicht en de auto’s rijden hier links. Het huis van mijn familie is echt heel primitief, maar in vergelijking met wat ik langs de weg toch kon opmerken, is dit zelfs nog een redelijk ‘welvarend’ gezin. Ik werd wel warm verwelkomd en mocht plaats nemen in een van de twee zetels die overigens de enige meubels zijn in de ‘veranda’. Ze vroegen meteen alles over mijn familie, en hun gezondheid. Dat is hier blijkbaar de gewoonte (had ik al eens gelezen). Er is hier nog plaats voor enkele vrijwilligers, maar momenteel zijn er geen. Wel heel jammer. Enkel een Belgisch koppel maar die sliepen al en vertrekken morgenvroeg naar Zanzibar. In mijn kamer staan twee bedden en een tafeltje. Er is een licht en een stopcontact. De deur (tussen mijn kamer en buiten) gaat toe maar er is een spleet van 2 cm aan de onderkant. Ik verschoot wel. Het is niet zoals op de foto’s van mijn oorspronkelijk gastgezin. Het went wel denk ik. Er is wel een normale WC ! Ik ga nu met oordoppen slapen want ik hoor de metalen platen, die mijn buren gebruiken als dak, opwaaien door de wind. Morgenochtend om 10:00 komt mijn coördinator uit Nederland naar hier en heb ik een oriëntatiedag. Ah ja : het is hier écht warm !!!!!!!